Blog

Petra Wolthuis start samen met medebewoners een coöperatie voor plaatsing van zonnepanelen op hun dak. In haar blog houdt ze bij wat hierbij zoal komt kijken.

Deel 2: Een man maakt het verschil
Het is een lange, lange weg zo’n oprichting van een coöperatie. Na de turbulente informatiebijeenkomst over de plaatsing van zonnepanelen op ons dak, sprak ik een week later af met G., de immer goedgeluimde initiator en tevens voorzitter van de bewonerscommissie van hunnie aan de overkant.

Ik vertel G. dat ik zijn aanbod aanneem en namens mijn woonblok in het bestuur stap van zijn bewonerscommissie. Op die manier blijft ik op de hoogte over wat er zoal op mijn dak komt. Hij is blij met mijn deelname. In een rap tempo vertelt hij over de vele voordelen van het bundelen van krachten. Zo zijn er vergoedingen voor bloemenperkjes maar ook hoe je als georganiseerde huurder zoveel sterker staat tegenover de machtige woningbouwvereniging.

Dan verdwijnt de glimlach even van zijn gezicht. Alleen, zo is zijn ervaring, zijn er maar weinig mensen die zich in willen zetten. Dikwijls gaat hij zelf achter zaken aan omdat hij het te belangrijk vind om het te laten liggen. Goh, achter de schijnbaar strak georganiseerde bewonerscommissie en de grootste plannen voor de zonnepanelen, zit slechts een onvermoeibare eenling. Ik knik beschaamd. Ook ik ben zo’n luie donder die wel de voordelen wil maar het liefst zonder enige inspanning. Ik besluit mijn leven te beteren.

Actie
Onze eerste gezamenlijk actie is het schrijven van een brief en enquête voor alle bewoners in onze buurt. Daarin kunnen zij hun mening geven over de komst van de zonnepanelen, de oprichting van de coöperatie en hun klachten ventileren. We kopiëren de brief 75 keer en stoppen deze hoogstpersoonlijk in alle brievenbussen. We hopen op veel feedback van de buren. Na de gedane arbeid trakteren we onszelf op een biertje en klinken op een goede samenwerking.

Een paar weken later wordt in Pakhuis De Zwijger een lezing gegeven met als thema: De Coöperatie: hoe-doe-je-dat? Ik geef me meteen op.

Dinsdagavond 7 april, 150 mensen in de grote zaal van het voormalige pakhuis. Volgens de jeugdig uitziende gespreksleidster was de opkomst verrassend hoog. Na de 150e aanmelding is er zelfs een stop ingevoerd anders had niet iedereen in de zaal gepast. Co-opereren is behoorlijk populair, zo blijkt maar.

Verbinding van ikken
Als de aanwezigen wordt gevraagd wie al bezig is met de oprichting steekt de helft de hand op. Daarna vraagt de gespreksleider wie er serieuze plannen heeft. Dan steekt de andere helft de hand op. Ook ik duw weifelend een slap handje omhoog.

De eerste spreker van de avond vertelt hoe hij ooit zijn eigen energie wilde opwekken. Als snel merkte hij dat hij in zijn eentje maar weinig van de grond kreeg. Hij besloot samen te gaan werken met anderen. ‘Er ontstond een verbinding van ikken’.  Een andere spreker zegt dat gemeentes maar ook woningbouwcoöperaties het niet gewend zijn dat burgers het initiatief nemen voor veranderingen. Dat vinden ze niet altijd even leuk. Dus houd de regie in eigen handen.’

De derde spreker startte met buurtbewoners een coöperatie om de verloedering in de buurt tegen te gaan en de levensstandaard van de bewoners te verbeteren. ‘Het is een stuk gezelliger geworden in de wijk. Vroeger fietste ik in een kwartier naar de winkel. Daar doe ik nu drie kwartier over omdat iedereen me aanhoudt voor een praatje.’ Ik luister gefascineerd naar de sprekers. Zij verbeterden de omstandigheden voor zichzelf en hun omgeving.

Uitnodiging
Weer thuis zet ik mijn computer en zie dat G. me gemaild heeft. Hij stuurt een uitnodiging voor een buurtfeest in de zomer. Eén man maakt echt het verschil dankzij geduld, doorzettingsvermogen en het oprechte verlangen om iets te veranderen.